De laatste stap

Ontspannen

Haar ogen gesloten, ze ademt rustig, lijkt ontspannen. Om het moment niet te verstoren blijf ik even staan en probeer het moment in mijn hoofd vast te leggen. Wanneer ik de kamer verder in loop, opent ze haar ogen. Een voorzichtige glimlach verschijnt op haar gezicht. “Hai Twiggy”, fluistert ze. Een bijnaam die ik dankzij mijn korte blonde boblijn en soms bonte kleding van haar meegekregen heb. Ik kom naast haar op bed zitten. Even zijn we stil…

“Hoe gaat het nu”, vraag ik. “Klote”, antwoord ze. “Het leven is niet altijd makkelijk als je zo ziek bent. Ik zou nog wel zoveel willen… willen doen.”

Ik blijf stil. Ze kijkt me aan en gaat verder met een krachtigere stem. “Mijn leven is niet altijd makkelijk geweest, maar als ik echt wat wilde, dan gebeurde het ook.” Ik kijk haar aan. “Hoe kwam dat dan?”, vraag ik haar. Ze kijkt naar buiten en denkt even na.

“Kijk, als je echt wat wilt in het leven, dan komt het naar je toe. Ik heb dat zo vaak meegemaakt. Mensen die op je pad komen die je nodig hebt. Deuren die voor je opengaan waarvan je dat nooit had verwacht. Misschien niet altijd precies in de vorm zoals je het had voorgesteld, maar wel op een manier die passend is.”

Tastbaar

Ze hoest even en vervolgt: “Als ik heel graag iets wilde, dan dacht ik daar over na, intensief. Ik zag het helemaal voor me. Dat noem je wel... uhmm”. Ze zoekt naar woorden. “Visualiseren?”, probeer ik. “Ja! Visualiseren. Als ik iets wilde, dan visualiseerde ik dat op een zodanige manier dat het bijna tastbaar werd. En vaak gebeurde het dan. Mooi he?”. Ze kijkt weer naar buiten.

“En nu? Wat zou u nu visualiseren”, vraag ik haar. Ze blijft lang stil, even ben ik bang dat ik haar te direct confronteer met die vraag. Ze draait haar gezicht weer naar me toe. “Wat ik nu zou visualiseren?” Ik knik bevestigend. “Ik zou nu visualiseren dat ik deze kamer weer uit kan lopen, gewoon op beide benen, helemaal zelf. Dat zou ik het allerliefste willen... Helaas is dat waarschijnlijk een stapje teveel.”

Laatste stapje

Een aantal weken later is ze overleden, dat laatste stapje heeft ze helaas op een andere manier gemaakt dan dat ze zelf liever gewild had. Wat ze wel heeft gedaan, is mij bewust gemaakt van de mogelijkheden die het leven kan bieden. En het feit dat elk stapje er één is om af en toe bij stil te staan.

Rosanna Steensma